Askotan haurrak edukitzen
ditugunean, itsutu egiten gara beraiekin: eurak dira munduko punturik
garrantzitsuena, eurak dira erdi puntua; zentroa. Horregatik,
hainbeste kasu egin beharraren ondorioz, haien menpe jartzen gara.
Eta filmean ikus daitekeen bezala, “berdin” zaigu, egia ala
gezurra dioten; guk sinistu egiten diegu.
Puntu horretaraino
heltzeak, arrisku handia du. Ez gara ohartzen, haur baten
inozentzia-ren gezur batek, pertsona bat espetxera, jipoitua eta
gaizki begiratua izatera edota herio-tzera bidal dezakeela.
Film honek erakutsi
didana da, umeek esaten dutenari gehiegi erreparatzen diogula eta
askotan honek gai, pertsona etab..-ekiko aurriritziak sortzen
dizkigutela, jakinik askotan umeek pentsatu gabeko mila gauza egin
eta esaten dituztela.
Bestetik, ulertzekoa da
bi haurren arteko liskar batean, guraso bakoitzak bereari sinestea,
baina heldu bat tartean egonik (gezurretan ibili daitekeen arren),
haurrari kasu gehiago egitea normala al da, helduak ondorio
larriagoak pairatu ditzakeela jakinda? Ez zait iruditzen.
MARKEL EIZAGIRRE
No hay comentarios:
Publicar un comentario